عبدالعظیم(ع)فرزند عبدالله بن علی، از نوادگان حضرت امام حسن مجتبی علیه السّلام است و نسبش با چهار واسطه به آن حضرت می رسد .پدرش عبدالله نام داشت و مادرش فاطمه دختر عقبه بن قیس.
 
ولادت با سعادت حضرت عبدالعظیم (ع) در4 ربیع الثانی سال 173 هجری قمری در شهر مقدس مدینه واقع شده است و مدت 79 سال عمر با برکت او با دوران امامت چهار امام معصوم یعنی امام موسی کاظم (ع) ، امام رضا (ع) ، امام محمدتقی (ع) و امام علی النقی (ع) مقارن بوده ، محضر مبارک امام رضا ، امام محمد تقی و امام هادی را درک کرده و احادیث فراوانی از آنان روایت کرده است. آستان حضرت عبدالعظیم (ع)، در طرف راست در ورودی،‌تابلوی کوچکی مزین به کلام فاخر امام علی النقی الهادی خطاب به سیدالکریم بدین مضمون جلب توجه می نماید. «انت ولینا خیرا: توبه درستی از بهترین دوستان ما هستی». حضرت عبدالعظیم (ع) گذشته از قرابتی که با حضرت جواد و حضرت هادی (ع) داشت، همواره اوقاتش را صرف خدمت آنان و استفاده از علم و معرفت آن دو بزرگوار می کرد و در مسافرتهایی که به بغداد و سامره می فرمود، ملتزم خدمت و محرم اسرار آنان بود.

حدود سال 250 هجری مقارن خلافت «المعتزبالله» پسر متوکل عباسی، سیدالکریم، محدث العظیم، ابوالقاسم عبدالعظیم الحسنی (ع) حسب امر مبارک امام علی النقی الهادی (ع) خانوادة خود را در مدینة طیبه گذارده و برای تبلیغ احکام قرآن مبین و ترویج آیین حضرت خاتم المرسلین مامور ری گردید. حضرت عبدالعظیم (ع) به صورت یک مسافر ناشناس ، وارد ری شد و در محلت ساربانان در کوی سکه الموالی به منزل یکی از شیعیان رفت، مدتی به همین صورت گذشت . در ابتدا تعداد کمی از شیعیان او را می شناختند و ازحضورش در ری خبر داشتند اما پس از مدتی، افراد بیشتری حضرت عبدالعظیم (ع) را شناختند و خانه اش محلِ رفت و آمد شیعیان شد، نزد او می آمدند و از علوم و روایاتش بهره می گرفتند و عطر خاندان عصمت (ع) را از او می بوئیدند و او را یادگاری از امامان خویش می دانستند و پروانه وار گردِ شمعِ وجودش طواف می کردند .